Uzun yıllar boyunca bu tür olayların son derece nadir olduğu, gözlemlenebilir bir patlamanın yaklaşık 100 bin yılda bir gerçekleşebileceği düşünülüyordu.
Ancak yeni analiz, bu patlamaların çok daha sık yaşandığını, yaklaşık her 10 yılda bir tespit edilebileceğini öne sürüyor.
1974’te Stephen Hawking tarafından ortaya atılan teoriye göre kara delikler yalnızca maddeyi yutmakla kalmıyor, kuantum etkileri nedeniyle “Hawking radyasyonu” adı verilen parçacıklar da yayıyor. Bu süreç, kara deliklerin kütlesini yavaş yavaş azaltarak sonunda tamamen buharlaşmalarına yol açıyor. Son evrede ise kara deliklerin süpernova benzeri bir patlamayla yok olması bekleniyor.
UMass Amherst ekibinin modellemesine göre, asteroit büyüklüğündeki bu ilkel kara delikler (PBH), klasik kara deliklerden farklı olarak çok daha kısa ömürlü olabilir. Ayrıca araştırmacılar, “karanlık elektron” adını verdikleri varsayımsal bir parçacık üzerinden, PBH’ların geçici olarak stabilize olabileceğini ve bu nedenle bugüne kadar yok olmadıklarını öne sürüyor.
Bir kara deliğin son patlamasının gözlemlenmesi, evrende var olan tüm temel parçacıkların — bilinen elektron ve nötronlardan, henüz keşfedilmemiş karanlık madde adaylarına kadar — açığa çıkmasına yol açabilir.
UMass Amherst’ten astrofizikçi Joaquim Iguaz Juan, “Böyle bir patlama, evrendeki tüm parçacıkların kesin bir kaydını çıkaracak. Fizik bilimi tamamen değişecek ve evrenin tarihini yeniden yazmamızı sağlayacak” dedi.
Araştırmacılar, mevcut gama ışını gözlemevlerinin bu patlamaları yakalayabilecek kapasitede olduğunu belirtiyor. Eğer gerçekleşirse, bu gözlem yalnızca PBH’ların varlığını doğrulamakla kalmayacak, aynı zamanda Hawking radyasyonunun ilk doğrudan kanıtını da sunacak.
Çalışmanın sonuçları Physical Review Letters dergisinde yayımlandı.
